Евровизија

Евровизија одамна више не глеам, не се ни сеќавам више од кога. Чат пат после секоја Евровизија ќе послушам по некоја песна и то е све. Чисто да се подсетам зашто не ја глеам више. Не ми се свиѓаат песните и да бидам искрен не ми се свиѓаше и нашава нумера.

Али не било од увек така, у времето едвај сум чекал да почне, тоа било доживљај. Али за мене више нема песни на овој фестивал као некад шо имало. Воларе, Ватерлу, Кисес фор ми, стварно искочиле евергрини од овој фестивал што и ден денес се слушаат.


Али рука на срце ги гледав последните минути каде што прв пат осетивме како е да си на врв на овој спектакл. И не можам да ги разберам овие шо се радуваат што не сме победиле. Па не гласале само зато што посакувале нашава песна да не победи.

Кујзнае какви трауми претрпувале у моментите кога бевме на прво место. Сигурно имало и прдење у гаќи од мука. А шо ќе се десеше да победевме, тоа неќам ни да помислам. Бербат од невидени размери можда.

Како и да е, одбрале многу лош начин да протестираат за тоа што сме учествувале со Норт пред Македонија. Евровизија не беше ни време ни место за тоа.